Amhrán Pheadair Bhreathnaigh [Peadar Breathnach’s Song]
Ennis wrote from Dinny Ó Baoill that this was what the song was called by the old people. It was composed by Peadar Breathnach. Dinny thought that he was a tailor and recalled that his grandfather spoke about him, saying that he spent some of his life in Leitir Mhic an Bhaird in Na Rosann and that is where he was when he composed ‘Snath na Báiríona’ [The Queen’s Thread]. He spent the last part of his life in Mín na Gualann in the parish of Inis Caoil. He was wanted because of his debts at this time and he avoided them by going to the islands.
The song tells of his being on the run on the islands. He met a girl and asked her where he could get a drink that would raise his spirits. Some of the song is in the form of a conversation between the man and the girl and he describes how he began to sing and the young people gathered in.
[from NFC 1282:15-16]
Órán [Amhrán] Pheadair Bhreathnaí (ó Dinny Ó Baoighill)
Siné an t-ainm a bhíodh ag na seandaoiní air. ‘Sé Peadar Breathna’ a chum é. Sílim gur táilliúir a bhí ann. ‘Sé mo shean-chuivne gur chuala mé m’athair mór a’ cainnt air, gur chaith sé tamall d’á shaoghal i Leitir mhic a’ Bháird i bParráiste na Rosann agus gur sin an áit a ra’ sé nuair a chum sé “Snáth na Báiríona”. Chaith sé deiriú a shaoghail i Mín na Gualann, i bParráiste Inis Caoil. Bhíthear sa tóir air fá fhiacha insan am seo, agus chua’ sé ar a sheachnú ‘sna h-oileáin.
1. Chua’ mé seal tamaill ar cuairt go mbreathuighinn uaim an spéir,
Thart fa na h-oileáin ar ruaig mar eilthiot is cú ‘na déi’.
Níor fhan aon ‘uine fán chuan nár phill anuas ‘n a’ céaú,
Agus b’fhurust daoíú aithn’ ar mo ghruaí gur fear mé ‘ra’ tóir mo dhéi.
2. Casú dú cailín deas óg ‘sma casú ‘sí lóbhair go géar
Ma’s duine thú bhaineas de’n ól ní mholaim ró-mhór do chéird
Suidh thusa ‘nall as mo chóir agus stad de do chainnt gan chéill
Na racha mé ‘r lorg mo ‘rón’ (shrón), amach ar tír mór de léim.
3. Thuit mise ‘dtuirse ‘s i mbrón nuair casú an óig-bhean daoím
Agus d’fhiafruí cá bhfuínn-se’n t-ól a thógthú an brón seo daoím
Tá tea’ beag ar leath-taoibh an róid agus coinníonn sé ‘gcónuí braon
Gó thusa ‘gus trupáil an bórd ‘s ní dhíolfaí do phócaí ‘n phíghinn.
4. Nuair a chuai mise ‘stea’ go toigh ‘n óil b’fhaiteach go leór mé ’suí
Ar iogla go dtiocú an tóir sgo mbainthí an óig-bhean daoím
Ní ró mé ‘bhfad i dtoí ‘n óil gur mheas mé gur chóir dú suidhe
‘Sé duairt sí “bí thusa ‘guil cheóil sní dhíolfaí do phócaí ‘n phíghinn”.
5. Nuair a chua’ muid amach as toigh ‘n óil ‘sé d’fhiafraí an óig-bhean daoím
“A dhuine cá mbíonn tú do chónuí ná’n gcoinneann tú cró beag tuí ?
Bím-sa seal i dtoí’n óil, ní theanaim aon lón d’a’n phíghinn
Ach an méid a shaothraim ‘sa ló a chaithiú le spóirt ‘san oidhch’.
6. A bhuachaill má’s sin í do dhóigh ní mholfainn duit lóirt le mraoi
Is fearr dúinn fuireacht go fóill go ndeana’ muid stór de’n phíghinn
Fad’s bhéi muid ag déanú an stóir caithear cuid mhór da’r saoghal
Is fearr dúinn toiseacht go h-óg ‘s beidh cuidiú d’ar gcóir arís.
7. Thoisi’ mé’nsin a guil ceóil agus chruinní ‘n t-aos óg ‘un toí
Gah duine ‘gus córan ‘na dhóran le comórú thóirt do’n dís
Bhí biotáilte fairsing go leór agus beagan de’n tseórt ‘sa tír
Is dá n-ólainnse galún Uí Dhónaill b’fhorus mo stór a dhíol.